Through Hell and back

Het is alweer een paar weken geleden, dus hoog tijd voor een paar nieuwe verhalen. Ik zal jullie niet gelijk alles vertellen wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt, want dan wordt ’t een veel te lang verhaal. Dus nu eerst de verhalen over twee huttentochten die ik gemaakt heb, later zal ik jullie vertellen over mn geweldige trip naar de Lofoten, en over de vakken die ik hier volg. Op http://picasaweb.google.com/visje.carlijn zijn een aantal foto’s te vinden.

Drie weken geleden alweer zijn we met zn tienen naar Nicokoia gegaan. Dit is de oudste hut van de studentenverening en werd in 1946 gebouwd van het geld dat de ouders van Nicolay – een student die in de oorlog was gesneuveld – aan de vereniging schonken, vandaar de naam Nico.
De hut ligt in een heuvelachtig, drassig gebied. Het mooie van de Noorse natuur is dat er vaak geen paden zijn en je zelf je eigen weg moet zoeken. Op pad met kaart en compas dus :) Meestal gaat dit wel goed. Het probleem in dit gebied was echter dat de meeste heuvels te laag waren om met hoogtelijnen op de kaart te staan aangegeven, wat het orienteren een stuk lastiger maakte. Daarnaast is het gebied behoorlijk drassig, wat het soms lastig maakte om droge voeten te houden. Deze keer ging het dus allemaal wat lastiger en deden we er vier uur over in plaats van de aangegeven twee uur. Gelukkig was het weer mooi en waren de dagen nog redelijk lang. Wat de tocht bovendien zeker de moeite waard maakte was dat we een groep rendieren en een eland met een kleine eland van dichtbij te zien kregen :)
De hut ligt op een van de hogere heuvels in het gebied, waardoor je er een prachtig uitzicht hebt. Het weer was bovendien geweldig, dus zaterdagochtend, terwijl de rest nog sliep, op de veranda pilates gedaan, terwijl de schapen toekeken. Heerlijk wakker worden!
Die dag had had niemand echt zin om een lange wandeltocht te maken, dus in ’t zonnetje spelletjes zitten spelen, een paar zijn gaan vissen en anderen hebben bosbessen geplukt. Dankzij hun hadden we ’s avonds een overheerlijk toetje: warme rabarber, met bossenbessen en room.Jummie!
En daarna naar buiten om rond het kampvuur weerwolven te spelen en sterren te kijken. Lang geleden dat ik zoveel sterren heb gezien, en de melkweg zo duidelijk. Dat vind je niet meer in Centraal Europa.

Het weekend erop zijn we weer met een groep van tien naar een hut gegaan. Dit keer de Hognabukoia. Foto’s van de hutten zijn trouwens te vinden op: http://www.ntnui.no/koieneg/ Deze hut ligt in een natuurpark. Omdat een paar anderen en ik vrijdag nog dingen voor de studie te doen hadden (ja, ik studeer hier ook nog – geloof ’t of niet) zijn we zaterdagochtend vroeg vertrokken. Na een wandeling van twee uur langs mooie watervallen en snel stromende stroompjes, kwamen we bij dit schattige hutje aan, dat als een puntmus uit de grond omhoog steekt. Na een snelle lunch, weer op pad om met de hele groep de hoogste berg in de omgeving te beklimmen. Een vrij stijle klim, maar zeker de moeite waard. Vervolgens op de top half weggewaaid. Het woei er zo hard dat je tegen de wind in kon leunen :) Dus even van ’t uitzicht genoten om vervolgens snel weer naar beneden te gaan. En op onze terugweg weer een paar rendieren tegengekomen.

Zo, dat was een beknopte beschrijving van een paar van mn weekenden :) Maar nu zullen jullie je waarschijnlijk nog wel afvragen waar de titel dan op slaat. Nou, eigenlijk is t niet zo bijzonder; Hell is een klein plaatsje op een half uur rijden van hier, waar eigenlijk niks te beleven valt. Maar beide weekenden kwamen we op weg naar de hut, door dit plaatsje. Je moet dus door Hell, maar dan heb je ook wat ;)

Ik schrijf jullie snel weer! Oja, tot slot – om julie nog even jaloers te maken – vanochtend voor ’t eerst op de fjord geroeid, met acht mannen. Geweldig, strak blauwe lucht, geen zuchtje wind, heerlijk fris (2 graden) en dan roeien. Top!